Sites For Buying And Selling Paintings In Rotterdam Near Me

4worldlovers: DEPARTURE by Eveline Visser must be understood as the completion of a circle: Cokkie Snoei's gallery is closing its doors after 33 years. The opening exhibition in April 1989 showed works by Eveline as well.

For his last show in the gallery’s intimate and magnificent rooms, Bisky takes on a profoundly bourgeois concept, tinged with decidedly kinky undertones. The title KURPARK evokes imaginations of an open-air space offering comfort, rest and healing.

Gijs Frieling, Maike Hemmers, Joost Krijnen, Ingrid Kruit, Studio Ossidiana, Panamarenko Panamarenko, Koen Taselaar

'Pratende papegaaien lezen niet'. Met werk van Gijs Frieling, Maike Hemmers, Joost Krijnen, Ingrid Kruit, Studio Ossidiana, Panamarenko en Koen Taselaar

De derde tentoonstelling (van de in totaal 6 presentaties) van ‘Ancien Regime Change’ richt zich op de revolutionaire strijd van de Nederlandse koloniën aan het einde van de dominantie van de handelsmaatschappijen, V.O.C. (Vereenigde Oostindische Compagnie) en G.W.C (Geoctroyeerde West-Indische Compagnie) respectievelijk in 1602 en 1621.

Beautiful Indiscretions. A group show about the unapologetically indiscreet, chosen by Koes and Cokkie


Heike Kati Barath, Larissa Esvelt, Florian Hetz, Pieter Hugo, Paul Klemann, Sal Salandra, Koes Staassen

Beautiful Indiscretions. Een groepstentoonstelling over het onbeschaamd indiscrete, bij elkaar gebracht door Koes en Cokkie.

Iedereen kent momenten waarop we discreet moesten zijn; situaties waarin we niet zo direct of onbeschaamd konden zijn als we wilden, waarin we ons misschien wel anders voelden dan de wereld om ons heen. ‘Beautiful Indiscretions’ brengt een internationale groep kunstenaars samen wiens werk gaat over het zich op een vreugdevolle manier uitspreken over onderwerpen die voorheen vaak onbesproken bleven.

De tentoongestelde werken zijn hoogst persoonlijke reflecties op onderwerpen als identiteit, seksualiteit en religie, terwijl de strenge regels van de mainstream maatschappij worden weerlegd. Elke kunstenaar slaagt erin niet enkel te confronteren, maar de toeschouwer juist ook te verleiden om zich te verhouden tot datgeen wat vaak als indiscreet bestempeld wordt.

Op het moment dat we voor het eerst worden geconfronteerd met de figuren op Heike Kati Barath’s schilderijen, valt ons meteen op hoe grappig en vrolijk ze zijn. Echter, als we langer kijken, zien we door de felle kleuren en speelse kwaststreken heen, onderliggende gemoedstoestanden opkomen; de figuren worden persoonlijkheden met hun eigen angsten en problemen, die graag door ons gekend willen worden.

Larissa Esvelt’s levensgrote zachte sculpturen gaan vaak over onze relatie tot datgeen wat we ‘anders’ noemen. Haar vrouwen die achterover hangen zijn op speelse wijze geplaatst, ondersteund door knielbankjes, hun kwetsbaarheid volop in beeld. Vragend van de toeschouwer ze op een zachte en empathische manier te benaderen.

De Berlijnse fotograaf Florian Hetz zet fotografie in als een manier om herinneringen vast te leggen. In zijn AIKO serie, waarvan in de tentoonstelling vier foto’s te zien zijn, combineert hij op speelse wijze foto’s van lichamen met ruimtes. Zijn beeldtaal is hyper gefocust en daarmee meteen herkenbaar.

In zijn laatste serie, Solus Vol 1, onderzoekt Pieter Hugo ‘atypische schoonheid en jeugd’ middels kwetsbare portretten van op straat gescoute modellen die allen ideeën over traditionele schoonheid ontwijken. Vreemd, queer, atypisch - Hugo nodigde zijn modellen uit om te poseren zoals ze zijn, recht in de camera kijkend, zodat wij hun zelfverzekerde uniekheid kunnen aanschouwen.

In een poging grip te krijgen op de wereld om hem heen tekent Paul Klemann al jaren op accurate wijze zijn dromen. De ongrijpbare en vaak fantastische scenes laten een wijd spectrum aan onderwerpen zien; van het hoogst persoonlijke naar meer maatschappelijk geëngageerde vraagstukken. Voor Klemann zijn zijn dromen een toevluchtsoord, een manier om de onzekere tijden waarin we leven te doorgronden.

Voor het eerst te zien in Nederland zijn Sal Salandra’s ‘draad schilderijen’. Borduren was gedurende 40 jaar een vredige hobby maar is in de laatste 5 jaar iets explosievers en seksuelers geworden. Sal’s erotische borduur-schilderijen zijn zoet en kleurrijk, maar provoceren door de combinatie van mythische taferelen en beelden van seksuele subculturen.

In Koes Staassen’s zorgvuldige tekeningen zijn we getuige van mysterieuze situaties. We krijgen niet het hele verhaal te zien, enkel een vluchtige blik op de speelse erotische rituelen die hij uitvoert en daarna in zacht grafiet of fel kleurpotlood op papier zet. In een nieuwe video plaatst hij in verschillende lagen zijn eigen lichaam en onderwerpen van zijn verlangen over elkaar, in een poging de grenzen tussen beiden te laten verdwijnen.